Należy wiedzieć, że kot perski czarny, oprócz białego, jest najstarszą odmianą barwną spotykaną wśród kotów długowłosych, chociaż koty perskie czarne o jednolitym umaszczeniu spotyka się stosunkowo rzadko. Pod względem typu budowy ciała czarne są chyba najlepiej rozwinięte  w tej rasie, mimo że obecnie ich atrakcyjność nieco ucierpiała z powodu pojawienia się mnóstwa nowych odmian barwnych.

O kotach perskich czarnych

Oprócz uderzającego kontrastu między kruczoczarnym futrem a oczami barwy od miedzianej do pomarańczowej zadziwiają one swym futrem bez plam, lśniącym jak czarny lakier. Co ciekawe, u okazów kwalifikujących się na wystawy kępki białych włosów są tak samo niepożądane jak rudawe lub rdzawe plamy na futrze.

Trzeba wiedzieć, że tylko u młodych okazów dopuszcza się niejednorodną barwę futra z szarym podszyciem lub rudymi plamami, ponieważ nie przesądza to o wyglądzie futra kota dorosłego i dlatego przy ocenie na wystawach należy jednak bardzo dokładnie przestudiować jego rodowód, aby móc ocenić, czy później jego futro będzie miało pożądaną kruczo-czarną intensywność barwy. Pomimo swojego koloru i tak na pewno będą uwielbiać zabawę i rozrywkę – sprawdź na stronie www.pupilki.pl artykuł o zabawkach dla kota. Koty perskie czarne osiągają ostateczną barwę futra dopiero w wieku od półtora do dwóch lat, a wszystkie błędy popełnione podczas wychowu nieubłaganie wychodzą na jaw. Na przykład intensywne nasłonecznienie powoduje powstawanie rudawych plam lub bladych smug. Niewłaściwy sposób karmienia powoduje powstawanie trudnych do usunięcia plamek na szyi i piersi. Warto dodać, że koty perskie czarne nie są kotami dla początkujących hodowców. Krzyżowanie z kotami o innych barwach niż czarna lub ruda odbija się z reguły na jednolitości barwy.