Mocny, spokojny, przyjemny dla oka i w dotyku maine coon jest coraz bardziej popularny w ostatnich latach. Koty te najlepiej wyglądają zimą, kiedy ich gęsty, lśniący włos jest szczególnie obfity. Charakterystyczną cechą, która odróżnia je od innych ras, jest dający się często usłyszeć wesoły dźwięk, wydawany przy spotkaniu człowieka lub innego kota. Chociaż maine coon lub towarzystwo człowieka, to jest zwierzęciem dosyć samodzielnym i chodzącym swoimi drogami; co ciekawe, niektórzy właściciele twierdzą, że koty te lubią pływać. Kotki są bardziej dystyngowane od kocurów, które bywają trochę gapowate. Żaden maine coon nie jest leniwym kanapowcem; to towarzysz człowieka, ale nie zabawka. Pewnie dlatego koty tej rasy częściej niż inne pojawiają się w ogłoszeniach, zamieszczanych w magazynach dla mężczyzn.

Jaka jest historia tej rasy kota?

Najdawniejsza historia maine coona nie jest znana. Jego przodkami były najpewniej koty przywożone przez osadników brytyjskich oraz długowłose koty rosyjskie i skandynawskie ze statków cumujących w portach Nowej Anglii. W chłodnym klimacie tego regionu sierść długa była cechą pożądaną, podobnie jak i spore rozmiary, pozwalające kotom polować nawet na zające. Biało czarny Captain Jenks z Horse Marines był pierwszym kotem z Maine, pokazanym na wystawach w Bostonie i Nowym Jorku w roku 1861; niebawem rasa zyskała popularność, którą w wieku XX straciła na rzecz kotów perskich. Maine coon zachowały się jedynie w gospodarstwach wiejskich, gdzie ceniono je jako tępicieli gryzoni. Zainteresowanie powróciło w połowie XX wieku, a obecnie w rejestrach CFA jest to druga rasa pod względem liczebności.

Oto zewnętrzne cechy charakterystyczne dla tej rasy kota:

1). Głowa – długość nieco większa od szerokości.

2). Uszy – duże stojące, wysoko osadzone (końce uszu zaostrzone).

3). Oczy – wypukłe, okrągłe i nieco skośnie osadzone.

4). Kufa – graniasta.

5). Grzbiet – długi.

6). Szyja – u samców gruba.

7). Tułów – średniej wielkości lub potężny, dobrze umięśniony.

8). Sierść – długa i lśniąca.

9). Ogon – długi, z opływową sierścią.

10). Waga – 4 do 10 kg.

11). Umaszczenia:

a). jednolite i szylkretowe – czarne, niebieskie, kremowe, rude, szylkretowe, niebieskie szylkretowe, białe (z oczami niebieskimi, pomarańczowymi i różnobarwnymi).

b). dymne i cieniowane – maści jednolite i szylkretowe wymienionej wyżej, z wyjątkiem białej.

c). pręgowane (klasyczne i tygrysio) – biała, ruda, niebieska, kremowa, szylkretowa, niebieska szylkretowa.

d). srebrzyste pręgowane – maści jak u pręgowanych.

e). dwubarwne – kolory jednolite, szylkretowe i pręgowane z białym.

Co warto wiedzieć o odmianach maine coona?

Należy wiedzieć, że struktura sierści maine coona jest typowa dla kotów wiejskich. Choć włos jest długi i gęsty, to potrzebuje zaskakująco niewiele pielęgnacji. Jest nieprzemakalny, ale (na szczęście) maine coony kąpie się rzadko. Niektóre nowe umaszczenia budzą wśród hodowców pewne wątpliwości; chodzą pogłoski, że maści dymne i srebrzyste wprowadzone były przez kojarzenia z persami. Nie wydaje się to prawdopodobne, ponieważ dosyć jest w USA kotów wiejskich, które mogły wnieść geny inhibitory, decydujące o takich umaszczeniach. W Wielkiej Brytanii uznawane są te same maści podstawowe w wersjach jednolitych, dymnych, cieniowanych, pręgowanych i srebrzysto pręgowanych, natomiast w Stanach Zjednoczonych klasyfikacja umaszczeń jest bardziej skomplikowana.

Dodatkowa uwaga – należy wiedzieć, że w powszechnej świadomości tak mocno utrwalił się obraz maine coona jako kota dużego, kudłatego i pręgowanego, że wszystko, co z grubsza odpowiada temu opisowi, uznawane jest za przedstawiciela tej rasy. Prawdziwe rasowe maine coony muszą dokładnie odpowiadać ustalonemu wzorcowi, a uzyskanie i utrzymanie intensywności umaszczenia, jaką prezentują ten kot, nie jest wcale łatwe. Krążą mity o wielkości maine coona; opowieści o kotach ważących 15 kg można z pewnością włożyć między bajki. Trzeba też wiedzieć o tym, że pożądane cechy maine coona, w szczególności wielkość i osadzenie uszu, są opisywane nieco odmiennie we wzorcach poszczególnych stowarzyszeń. W każdym jednak oczy powinny być zielone, złote lub miedziane; niebieskie lub różnobarwne mogą występować tylko u kotów białych.